Adam Zapyłkin urodził się 16 września 1930 roku w Warszawie. Jego ojciec był inkasentem i komiwojażerem w firmie Frank, a matka pracowała w Zakładach Amunicyjnych "Pocisk". Adam Zapyłkin miał starszego brata, który zginął w czasie okupacji. Rodzina mieszkała najpierw na Woli, a następnie na Grochowie. Adam Zapyłkin rozpoczął edukację tuż przed wojną, ale zasadniczą część nauki w szkole powszechnej odbył w czasie okupacji.

Losy najbliższych członków rodziny w czasie okupacji były następujące  – dziadek Adama Zapyłkina został uwięziony przez gestapo, a następnie rozstrzelany w Magdalence w 1942 roku, ojciec uwięziony na Pawiaku, został rozstrzelany na ul. Leszno w 1943 roku, stryj zamordowany w Auschwitz w 1943 roku, a brat uwięziony na Pawiaku, a następnie rozstrzelany na Majdanku w 1943 roku. Adam Zapyłkin natomiast dwa razy uniknął śmierci w czasie wojny – po raz pierwszy podczas bombardowania we wrześniu 1939, a po raz drugi w czasie ostrzału zarówno przez Niemców, jak i przez Sowietów podczas wyprawy po żywność w 1944 roku. Po zakończeniu wojny służył w Związku Walki Młodych – podczas obozu ZWM w Szklarskiej Porębie brał udział w walce z partyzantami UPA.

Po wojnie chodził do gimnazjum mechanicznego na ul. Targowej, liceum wieczorowego w Parku Traugutta, aby ostatecznie ukończyć Politechnikę Warszawską na specjalności dźwignic, maszyn budowlanych i pojazdów roboczych ciężkich w 1955 roku. W 1951 roku ożenił się i w tym samym roku na świat przyszła jego córka. Po zakończeniu studiów w 1955 roku dostał nakaz pracy w Biurze Projektowym Prefabrykacji, gdzie jako konstruktor zaczął swoją karierę zawodową. Następnie został kolejno: kierownikiem pracowni mechanicznej w Pollena Uroda, dyrektorem naczelnym Monopolu Warszawskiego, dyrektorem  w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Urządzeń Budowlanych, dyrektorem w  Kombinacie Maszyn Budowlanych Bumar Waryński, skąd został służbowo przeniesiony do oddziału w Belgradzie. Spędził tam z rodziną cztery lata, aby w 1981 wrócić do Polski. Po powrocie został pracownikiem w Ministerstwie Budownictwa, a w 1986 dyrektorem warszawskiego oddziału Drobiarza. Potem jeszcze na kilka lat wrócił do Bumar-Waryński, aby w 1993 ostatecznie przejść na emeryturę. Od 2007 roku był wdowcem i samotnie mieszkał w Warszawie. Odszedł w 2016 roku.

Oto kilka fragmentów wspomnień pana Adama Zapyłkina:

Fragment 1: Uniknięcie śmierci w krzyżowym ogniu na polu podczas wykopek (Warszawa, sierpień 1944)


Fragment 2: Wspomnienie o tragicznym losie dziadka


Fragment 3: Incydenty z pracownikami Monopolu Warszawskiego (lata 60.)

Seniora nagrała: Agata Kawecka

Nagranie opracowała: Ida Olechowska

Lista nagrań