Jako czytelnicy stajemy się świadkami niezwykle poruszającej, pouczającej i wzruszającej historii rodzinnej Autora książki i jego bliskich po tym, jak mama Davida - Gretel - zachorowała na Alzheimera.  Książka jest pięknym dowodem na to, że choroba Alzheimera zamiast dzielić, może łączyć i scalać wszystkich członków rodziny. Co więcej, uwydatnia swój terapeutyczny i bardzo pogłębiony poziom oddziaływania. Drugie dno, do którego każdy z nas ma dostęp, jeżeli sobie na to zezwoli. W poszerzonej optyce postrzegania mogą się dziać piękne rzeczy. W książce „Nie zapomnij mnie” chodzi o przemianę, jaka zachodzi w każdej z osób uwikłanych w demencję. Gretel, mimo utraty swej bogatej osobowości, odarta z indywidualnych „ziemskich” cech staje się kimś więcej – prototypem, figurą człowieka. Gdy już przestaje się komunikować ze światem, może przemawiać przez nią życie w swej najczystszej, najgłębszej postaci. Co mówi ono ustami swego medium? Godzi się tylko na miłość i odpowiada na nią radością, zachwytem, przyjemnością. Bezwzględnie odrzuca wszelki przymus i działania motywowane poczuciem obowiązku lub winy. Zaskakuje pełnymi przewrotnej mądrości i humoru przebłyskami. Towarzyszenie tej nowej Gretel odmienia i uzdrawia  - i jej bliskich i nas, czytelników. 

Książka ukazała się w Polsce nakładem Wydawnictwa Drzewo Babel.

Sam autor, David Sieveking, jest reżyserem urodzonym w 1977 roku we Friedbergu. W 2010 roku zadebiutował filmem „David chce odlecieć” na festiwalu Berlinale, wchodząc na międzynarodową scenę filmową. Jego dokument „Nie zapomnij mnie” otrzymał, m. in. nagrodę krytyków na festiwalu w Locarno w 2012 roku i, podobnie jak jego debiut, wyróżniony został nagrodą Hessischer Filmpress jako „najlepszy film dokumentalny”. W Polsce został zwycięzcą 10. Planete+ Doc Film Festival.