Do Programu OBECNOŚĆ zapraszamy wolontariuszy, którzy dla naszych samotnych podopiecznych staną się przyjaciółmi. Te przyjaźnie to często relacje na wiele lat. Nic więc dziwnego, że spowodowana pandemią rozłąka jest tak trudna do zniesienia zarówno dla seniorów jak i dla wolontariuszy.

Poznałem moją podopieczną – panią Krysię 4 lata temu. Mniej więcej w tym czasie choroba uwięziła ją w łóżku. Co tydzień siadałem przy niej i rozmawialiśmy... o historii, polityce, kulturze, podróżach. Słuchałem wspomnień pani Krysi, a nawet radziłem się we własnych sprawach. Więź, która się między nami wytworzyła jest pełna ciepła i wzajemnej troski – mówi wolontariusz Wojtek.

Pani Krysi trudno jest utrzymać słuchawkę telefonu, poza tym słabo słyszy. Wojtek dzwoni do niej w godzinach, w których na miejscu jest opiekunka, ale taki kontakt jest bardzo trudny.

Jednak prawdziwa przyjaźń nie boi się żadnych przeszkód. Wojtek pisze listy, ostatnio przyniósł również kwiaty. Robi wszystko, co w jego mocy, by pani Krysia czuła jego obecność.

Czekam z niecierpliwością, aż znów będę mógł posłuchać o Pani ciekawych wspomnieniach.– tak Wojtek kończy jeden ze swoich listów.

Wolontariusze małych braci Ubogich bez względu na okoliczności dają samotnym seniorom poczucie bezpieczeństwa.