Nasi wolontariusze i podopieczni są stęsknieni za spotkaniami, za możliwością wspólnego wypicia herbaty czy wyjścia na spacer, by odkrywać nowe tajemnice ciągle zaskakującego świata. Te punkty w tygodniowym planie były dla nich czasem wygadania się i poznawania siebie nawzajem.

Wolontariusze chroniąc naszych podopiecznych nie spotykają się z nimi bezpośrednio, ale wymyślają nowe, kreatywne sposoby na swoją OBECNOŚĆ w życiu seniorów. Tak, jak Paweł, który ani na chwilę nie zapomina o swojej podopiecznej i postanowił odwiedzać ją... pod oknem.

Dzwonię do pani Ani codziennie. Postanowiłem też wychodzić na spacery obok bloku, w którym mieszka, by mogła zobaczyć mnie przez okno. Chcę w ten sposób dodać jej otuchy i pokazać, że wcale nie jest sama w tym trudnym czasie. Mimo że nie możemy spotkać się przy herbacie i ciastku u niej w domu, to wciąż ma we mnie wsparcie. Jeśli podczas rozmowy telefonicznej usłyszę, że jest jej smutno, to wezmę rower i przyjadę porozmawiać chociaż chwilę pod oknem.

Każdy z wolontariuszy na swój sposób wypełnia obecną pustkę, która doskwiera seniorom. Chwila rozmowy telefonicznej, widok przez szybę z okna i wspólne pomachanie do siebie to w obecnym czasie ogromne wsparcie, podobnie jak telefoniczne wymyślanie planów na wspólne aktywności, gdy pandemia minie. Z niecierpliwością czekamy, aby potrzeba spotkania i uściskania się, mogła się spełnić.