Dziś nasz jubileusz świętujemy z naszą podopieczną, 93-letnią panią Ireną z Wrocławia. Zapraszamy do lektury.

Wychowałam się w Ćmielowie koło Ostrowca Świętokrzyskiego, gdzie znajduje się fabryka porcelany, w której pracowałam. Do Wrocławia przyjechałam w latach 50. ubiegłego wieku, za młodszą siostrą. Ona jednak wróciła w rodzinne strony, a ja zostałam. I mieszkam do dziś, ale z dala od rodziny. Przez 40 lat pracowałam w szpitalu onkologicznym, miałam codziennie kontakt z ludźmi. Niestety wielu z moich współpracowników, przyjaciół, znajomych już nie żyje…

Na początku 2020 roku zadzwoniłam do Wrocławskiego Centrum Rozwoju Społecznego z prośbą o pomoc. Póki olej jest w głowie, to jest dobrze. Ale brakowało mi ludzi, spotkań i rozmów. Okazało się, że w tym czasie we Wrocławiu Stowarzyszenie mali bracia Ubogich zaczęło realizować Program "Obecność".

Właśnie dzięki Stowarzyszeniu poznałam moją wolontariuszkę Anetkę. Pamiętam, jak przyszła do mnie pierwszy raz. Z ciastem, byłam zaskoczona i wiedziałam, że musi już zostać ze mną. I tak od ponad trzech lat spotykamy się na kawę, rozmawiamy, odwiedzamy parki we Wrocławiu, obie lubimy obcować z naturą i kochamy kwiaty.

Według mnie receptą na długowieczność są rozmowy z ludźmi, najlepiej z młodszymi od siebie. I za to właśnie dziękuję Stowarzyszeniu – za możliwość spotkań i rozmów z ludźmi. To lek na wszystkie problemy i troski. To daje mi niesamowitą radość, chęć do życia i powoduje, że czekam na każde kolejne spotkanie z niecierpliwością. Zaangażowanie i bezinteresowna chęć niesienia pomocy przez wolontariuszy to dla nas, seniorów, największy dar.

Życzę wszystkim dużo zdrowia i jeszcze wielu pięknych lat razem. Pozdrawiam serdecznie – Irena.